Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος
Κι όμως, μια προσεκτική παρατήρηση των πρώτων εν θερμώ αντιδράσεων μέσα και έξω από την Ελλάδα, μόλις ο Γιώργος Παπανδρέου (ΓΑΠ) ανήγγειλε ότι θα προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία για έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης, αποκαλύπτει πάρα πολλά. Ας δούμε μερικά.
(1). Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση κυριολεκτικά έφριξαν από φόβο. Αν πίστευαν ότι οι Έλληνες στηρίζουν την πολιτική που τους έχει επιβληθεί έστω και κατά πλειοψηφία∙ αν πίστευαν αυτά που έλεγαν για τις "προσπάθειες που καταβάλλει ο Ελληνικός λαός, που στηρίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ" κι άλλες τέτοιες ανοησίες, δεν θα είχαν κανένα λόγο να τρομάξουν από ένα δημοψήφισμα. Τα ίδια ισχύουν και για τους διάφορους εγχώριους αναλυτές, δημοσιογράφους, αλλά και πολιτικούς, με προεξάρχοντα τον Αντώνη Σαμαρά που ...χέστηκε επάνω του και κήρυξε ανένδοτο αγώνα για να μην εκφραστεί η λαϊκή βούληση - από πίσω ο Καρατζαφύρερ κι η Ντόρα και παραδίπλα η πλέον θλιβερή απεικόνιση της Ελληνικής Αριστεράς, ο Φώτης Κουβέλης. Εναντίον της λαϊκής κυριαρχίας τάχθηκε ανοιχτά επίσης η εγχώρια τρόικα Λοβέρδου, Διαμαντοπούλου και Ραγκούση, που ανυπομονούν "να πάει η χώρα μπροστά". Με λύσσα όλοι αυτοί (όπως εύστοχα επεσήμανε ο ΓΑΠ).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί ότι οι Έλληνες - τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους - δεν στηρίζουν αυτή την πολιτική∙ και το γνώριζαν καλά από την αρχή. Όλα όσα έλεγαν για τις "θυσίες με ωριμότητα του Ελληνικού λαού" ήταν απλώς γελοιότητες και το ήξεραν.
(2). Αντιμετωπίζοντας πολλοί από τους προαναφερόμενους την προοπτική του δημοψηφίσματος με οργή, αποκαλύπτουν κάτι ακόμα. Οι διάφορες "δημοκρατικές" τους ευαισθησίες είναι ψευδεπίγραφες και υποκριτικές. Θα μπορούσαμε εδώ να θυμηθούμε τις κατάπτυστες απόψεις του Τάσου Τέλλογλου για "κυβέρνηση έκτακτων συνθηκών με διασταλτική ερμηνεία του Συντάγματος" (κν. δικτατορία) ή τις πολύ πρόσφατες θέσεις του Ριχάρδου Σωμερίτη για τη χρήση όλων των δυνάμεων καταστολής που διαθέτει το κράτος, προκειμένου να διασωθεί η ...Δημοκρατία. Όπως αποκαλύπτεται, αυτό που έχουν στο κεφάλι είναι αυτό που εκδηλώνουν: μια αριστοκρατική διακυβέρνηση (κι όχι απαραίτητα με την Πλατωνική έννοια). Η Δημοκρατία (φαίνεται να θεωρούν) είναι για τους πολίτες των χωρών που έχουν πλεονάσματα - ή που τουλάχιστον έχουν "διαχειρίσιμο" χρέος. Για τους υπόλοιπους, η Δημοκρατία είναι άχρηστο και επικίνδυνο πολίτευμα. Τυπικό φαινόμενο τελικά, ήταν η πίεση που ασκήθηκε στο κοινοβούλιο της Σλοβακίας - η οποία δεν είναι σε επιτήρηση.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η άποψη όλων αυτών περί Δημοκρατίας, είναι εντελώς ψευδεπίγραφη∙ η Δημοκρατία κατά τη γνώμη τους έχει αξία μόνον όταν ελέγχεται από τα κέντρα των - κατ' αυτούς - "αρίστων" (αριστοκρατία). Επιπρόσθετα, αποδεικνύεται ότι η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εγγυάται το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας.
(3). Όλες αυτές οι αντιδράσεις εκτός Ελλάδας, αποδεικνύουν ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε από την αρχή τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος, ακόμα κι αν η ισχύς αυτή πήγαζε από τα εκρηκτικά του βομβιστή αυτοκτονίας. Μια καθαρή πατριωτική στάση του ΓΑΠ, αποκαλύπτεται τώρα ότι θα είχε αποτέλεσμα, αρκεί να εκδηλωνόταν. Οι τίτλοι ξένων ΜΜΕ σχετικά με τον κίνδυνο στον οποίο εκτίθεται το ευρώ - την ώρα που γαλλογερμανικές τράπεζες έχουν ήδη ξεφορτωθεί τον κύριο όγκο των "τοξικών" ελληνικών ομολόγων που κατείχαν - το επιβεβαιώνουν.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το ότι φτάσαμε έως εδώ, είναι προσωπική ευθύνη του πρωθυπουργού και καθενός προσωπικά εκ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Μπορούσαν, αλλά δεν ενδιαφέρονταν να μη γονατίσουν τον Ελληνικό λαό. Καταστρέφουν την Ελλάδα συνειδητά για χάρη των ισχυρών της Ευρωζώνης.
(4). Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες για τις αιτίες και τους παράγοντες που οδήγησαν τον ΓΑΠ να εξαγγείλει δημοψήφισμα. Άλλοι λένε ότι ξαφνικά βρήκε το (δημοκρατικό) φως του, κι άλλοι πως οι Ευρωπαίοι ή οι Αμερικανοί τον σπρώχνουν για να τον αντικαταστήσουν με το Σαμαρά που θα "κάνει τη δουλειά καλύτερα" (για Εβραίους ή Μασόνους δεν άκουσα ακόμα) . Σε κάθε περίπτωση, αν το σχέδιο "το χρέος της Ελλάδας θα γίνει βιώσιμο" προχωρούσε, δεν θα υπήρχε ανάγκη να αλλάξει ο ΓΑΠ - όπως δεν χρειάστηκε στην Ισπανία, στη Πορτογαλία, στην Ιρλανδία. Τι είναι αυτό άραγε που εμποδίζει την "προσπάθεια" να αποδώσει καρπούς; Το μόνο που ξεχωρίζει την Ελλάδα από τις άλλες περιπτώσεις είναι το εύρος, η πολυμορφία και η επιμονή των λαϊκών αντιδράσεων. Καταλήψεις σε δημόσιες υπηρεσίες, επαναλαμβανόμενες απεργίες, οργανωμένη ή ανοργάνωτη ανυπακοή (χύμα - κατά το Ελληνικό μοντέλο), ειρωνεία, αποδοκιμασίες, αυθόρμητες εκδηλώσεις απέχθειας κι απαξίωσης, δημιουργούν μια χαοτική κατάσταση στην οποία ούτε η κυβέρνηση αλλά ούτε κι οι τροϊκανοί γκαουλάιτερς μπορούν να βρουν αρχή και τέλος∙ πολύ περισσότερο να καταφέρουν να "εξορθολογίσουν" (τι μαλακία είναι αυτή - μελέτησε κανείς τους Kant?!) τη χώρα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι αγώνες που εκδηλώνονται τους τελευταίους 7 μήνες δεν είναι ατελέσφοροι - κάθε άλλο. Κι όσοι θεωρούν ότι η Ελλάδα οδηγείται στον γκρεμό πρέπει να συστρατευθούν στις λαϊκές αντιδράσεις - όπως μπορούν.
Κλείνοντας, σχετικά με το (4), πρέπει να σημειώσω το εξής: η απόφαση του ΓΑΠ να οδηγήσει τη χώρα σε δημοψήφισμα, αν υλοποιηθεί προσφέρει στους Έλληνες πολίτες μιαν ανεκτίμητη υπηρεσία. Δεν αναφέρομαι στην προφανή αξία ενός δημοψηφίσματος, για πρώτη φορά μετά 36 χρόνια (!!!) και στη συνακόλουθη διεύρυνση της δημοκρατικής συνείδησης στην κοινωνία. Αν το δημοψήφισμα γίνει, οι κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που θα αναδυθούν ενόψει του, θα προσφέρουν για πρώτη φορά μια πλατφόρμα που θα μπορεί να ενώσει όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις του τόπου σε ένα κοινό στόχο. Το ΟΧΙ δηλαδή στη νέα δανειακή σύμβαση (και κατ' επέκταση και στις προηγούμενες) μπορεί να αποτελέσει κοινό στόχο και για το ΚΚΕ, και για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και για τους "Δεν Πληρώνω" και για κάθε πολίτη σε όλο το φάσμα της κοινωνίας που αντιτίθεται στο ξεπούλημα της χώρας, την υποβάθμιση της Δημοκρατίας και τον εξανδραποδισμό των πολιτών. Ο ΓΑΠ άθελά του, θα έχει προσφέρει αυτό που μέχρι τώρα έλειπε: το συντονισμό για τη συγκρότηση ενός κινήματος που θα ανατρέψει τις επιλογές του.
Αν πάλι, κάποιοι στρίψουν δια της αποχής, ή ακόμα και "στηρίζοντας κριτικά" το ΝΑΙ, θα ξέρουμε πλέον σίγουρα ποιοι είναι με ποιους και θα το ξέρει κι η κοινωνία ολόκληρη. Κι εδώ, οι συγκροτημένες δυνάμεις της Αριστεράς θα πρέπει να αποδείξουν αν αξίζει να υπάρχουν ή μήπως τα μονοψήφια ποσοστά τους αντανακλούν την ποιότητά τους...
ΥΓ: Τώρα που το θυμήθηκα. Πάρα πολλοί τις τελευταίες ώρες έχουν πάθει ένα ...δημοκρατικό παραλήρημα. Μεταξύ αυτών και σοβαροί υποτίθεται σχολιαστές, όπως ο Γιώργος Δελαστίκ κι ο "πολύς" Κούλογλου . Και λένε, μαζί με άλλους από όλο το πολιτικό φάσμα, ότι ο ΓΑΠ κάνει μια τυχοδιωκτική ντρίπλα και προσπαθεί να κερδίσει ανεύθυνα χρόνο. Συμφωνώ έως εδώ. Συνεχίζουν όμως αντιπροτείνοντας εκλογές.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τη λογική σύνδεση. Ποιος εμποδίζει να γίνουν δημοψήφισμα και εκλογές ταυτόχρονα; Γιατί δε μπορώ να ψηφίσω πχ ΠΑΣΟΚ (γιατί τρελαίνομαι για την πράσινη ανάπτυξη) και ΟΧΙ, ταυτόχρονα; Και γιατί κανείς από όλους αυτούς του δημοκράτες, δεν προτείνει αυτό το προφανές;
Σχόλια